Hiaat

Dat rare hiaat na een spannend boek. Eerst niet weg kunnen leggen omdat je in het verhaal gezogen wordt. En dan is het op. Ineens. Wat nu?

Een ander boek er direct achteraan wil niet zo. Tenminste, bij mij niet. Ik zit nog helemaal in de sfeer van het vorige verhaal. Het liefst ga ik door met dezelfde figuren in een nieuw verhaal. Zo luisterde ik bijvoorbeeld alle series van Baldacci al uit (ik luisterlees via de Storytel-app). Kreeg er ooit eentje van de Sint en was gelijk verslingerd. Daarna kwam Lee Child. Bingelistening, verslavend lekker.

Maar daarna dat hiaat…..

Voor de held in het boek is het trouwens ook zo: Hoe voelde Tiuri zich toen hij de brief had afgeleverd?

Ik sprak N die een half jaar elders had vertoefd. Toen ze weer terugkwam en naar het werk ging was het alsof daar niets was veranderd terwijl zij in dat half jaar mega veel heeft meegemaakt. Raar. Die herkende ik wel. Ik ben een paar keer een jaar in het buitenland geweest. Eerst een jaar au pair in Engeland. Bij terugkomst trof ik in mijn stamkroegje De Pijpenla hetzelfde beeld aan dat ik een jaar eerder verliet. Alsof dezelfde personen op dezelfde krukken zaten in dezelfde volgorde met hetzelfde drankje. Raar. Mijn leven enorm veranderd, hier had de tijd stil gestaan. Toen ik later na een jaar USA weer terugkwam was ik er op voorbereid maar ook toen: alsof ik in mijn eigen verleden stapte. Weird.

Hoewel het een andere situatie is, is het voor mij toch een vergelijkbaar gevoel. Een hiaat. Een stukje niemandsland. Er is veel gebeurd (in je leven, in het verhaal) maar de wereld is gewoon doorgegaan alsof het niet zo was.

Ik hoor het ook van de burn-outers die ik coach. Ze zijn een tijd uit het werk geweest en gaan dan weer ‘iets oppakken’. In een mum van tijd is het alsof ze die onveranderde wereld als een buitenlandse toeschouwer waarnemen. Dat voelt vreemd.

Gaan wij ons zo voelen als het ‘gewone leven’ weer begint? Als we op zaterdag weer ‘gewoon’ een cappuccino en een stuk taart nemen bij Gedurfd? Als we weer in de optocht langs de paden en schappen van de Ikea keutelen? Als we weer hutje-mutje over de snelwegen rijden? Hoe lang zal dat raar voelen, voordat we weer overgaan naar de gewone orde van de dag?

Of huppelen we straks allemaal gelijktijdig als jonge koeien weer naar buiten en zijn we gegroeid in het bewustzijn dat die rust en stilte iets is dat we vast willen houden. Zou het blijven, dat gevoel van de tijd hebben, de rust ervaren, meer ‘zijn’ dan ‘doen’? Of is het net als thuiskomen op Schiphol en in de parkeergarage al het relaxte vakantiegevoel kwijt zijn. Terwijl ik me nog zó had voorgenomen….

We zullen het ervaren.

Keep save!!