Mindfulle Spit

Spit. Nee niet spuug. Pijnlijke verkramping in de onderrug. Het komt nooit uit natuurlijk maar uitgerekend in de Week van de Loopbaan….. Al mijn extra activiteiten moeten afblazen. Verdorie. Nou ja, het is wat het is. Dan maar luisterlezen en slapen. Niet dat ik veel meer kan overigens. Na het huisartsbezoek was ik super sloom van de spierontspanners. Zo suf als een aap.

Ik ben niet vaak ziek gelukkig, trots op mijn goede weerstand, maar als ik dan gevloerd ben is er altijd de vraag: waarom lig ik hier nu? Natuurlijk kon ik legio fysieke redenen aandragen: extra lange autorit, op hakken gelopen, in een vreemd bed geslapen, verkeerde houding gezeten. Maar ik zoek dan wat verder. Wat gebeurt er nu met mijn lijf? Wat vertelt het mij daarmee?

Ooit in een periode met buikgriep waarin ik niets binnen kon houden (ik bespaar je de onsmakelijke details) ontdekte ik dat ik teveel aan het vasthouden was. Zodra ik het besluit nam met drie dingen te breken, knapte ik weer op. Zweverig? Zal wel, maar het hielp wel. Nu dus de verkramping, bij de minste beweging (ook bij lachen jammer genoeg) schoot mijn onderlijf in een pijnlijke kramp en kon ik niet anders dan de kramp als een wee weg ademen. En… ontspan.

Waar zit mijn figuurlijke kramp dan momenteel? In welke metaal/emotionele kramp heb ik mezelf vastgezet? Ik heb ‘De Sleutel van Zelf-bevrijding’ erbij gepakt van Cristiane Beerlandt om me op weg te helpen. Het is een lijvig boekwerk (1337p!) met uitvoerige beschrijvingen van psychologische oorzaken van 1300 ziekten. Zweverig? Misschien, maar een goede tool om aan zelfreflectie te doen. “Kom van het zijpad af, ga verder op de hoofdweg.” en “Onvoldoende geloof in jezelf. Een afwezigheid: jij neemt niet echt je volle ruimte in.” Dat laatste is ook nogal lastig als je plat in de kar ligt.

Ik laat het langzaam wortelen. Wat herken ik in de boodschap? Eerlijk gezegd kost het me deze keer moeite om een kwartje te laten vallen. Ondertussen probeer ik mindful de krampen te observeren: er met mijn aandacht naar toe gaan in plaats van in de afweer schieten, waar voel ik het opkomen, hoe is het verloop, hoe vloeit het weer weg. Het helpt nog ook, de pijnscheuten lijken eerder weg te trekken. En…. ont-span!

Vandaag maar voorzichtig proberen hoe mobiel ik ben. Manlief maakte een afspraak voor me bij de fysiotherapeut. Vanmiddag de gemiste afspraken nabellen om opnieuw af te spreken, volgende week zal het wel weer gaan. Ik hoop maar dat voor die tijd het kwartje is gevallen, voordat ik weer verdwaal in de zijpaden.