Te gast in het leven van een ander

De expert als gast.

In een rubriek in de Volkskrant bijlage is verpleegkundige Hans van Dam aan het woord over de patiënt die zijn kijk op het vak veranderde. Hij vertelt over de patiënt die hij bleef bezoeken na het ziekenhuisontslag. De vrouw had haar leven willen beëindigen. Ze liet zichzelf alleen aan hem zien, gaf Hans een blik in ‘haar ondergrondse’. Waarom hem wel en andere experts niet? Omdat hij haar zei “ik zit hier niet om je van je volgende poging af te houden”. Ik denk dat ze zich eindelijk serieus genomen voelde. Dat ze mocht zijn wie ze was, zonder dat er hulp werd opgedrongen, gedwongen werd tot veranderen. Dat ‘moeten veranderen’, de vrees ervoor, maakt dat mensen niet naar hulp vragen.

Quote: “Hulpverleners zijn er meestal op uit om anderen van een zelfgekozen dood af te houden. Wat een zelfoverschatting. Wij zijn te gast in het leven van een ander en zo horen we ons te gedragen.”

Een heftig thema, zelfdoding. Het is een goede uitvergroting van andere thema’s. Zoals de angst voor veranderen of niet goed genoeg zijn, het falen voor de ander en jezelf. Bij (dreigende) burn-out herken ik dit. Niet in die heftige mate van de potentiële zelfdoder, alhoewel de mogelijkheid veel burn-outers wel door het hoofd fladderde. Het deze verander/gefaald angst kan wel een reden zijn om niet naar een hulpverlener te stappen, zoals ik hoorde tijdens een intakegesprek onlangs: “ik wilde niet nogmaals horen wat ik allemaal verkeerd heb gedaan, ik voelde met toch al zo klein.”

De schrik die (bijna) burn-outers hebben rond ‘hulpverleners’. Natuurlijk kan ik die in zo’n blogje niet wegnemen. Ik hoop hier alleen je drempel wat kleiner te maken. Ik wil me als gast gedragen in jouw leven, met respect. Maar dan wel een gast met expert status rond het thema, ik draag aan waar jij aan toe bent op dit moment, waar jij behoefte aan hebt. Ik noem het ook wel: eerst meebewegen om te mogen leiden.