Te loyaal aan het werk?

Gister trof ik Rob. Drie jaar geleden belde hij me: ‘Ik zit tegen een burn-out aan en heb je hulp nodig.’ Ik trof een uitgeblust mens. Puur op karakter bleef hij werken, voornamelijk uit loyaliteit aan zijn business partner. Hij werkte hard, heel hard. Hij overleefde meer dan dat hij leefde.

Rob was mede-eigenaar van het bedrijf. Hij maakte al jaren lange dagen, werkte ’s avonds en in het weekend thuis door. Dat hoorde er nou eenmaal bij. Alles voor de zaak want je laat je partner en medewerkers niet stikken. En klanten gaan sowieso altijd voor. Het werk vroeg opperste concentratie want fouten maken mag niet in die branche. Na jaren buffelen liep hij op zijn tandvlees. Somber en uitgeput belde hij mij. Wij hebben acht gesprekken gehad.

Gister trof ik een stralend mens, vitaal en energiek. Zo mooi om te zien. ‘Ik denk nog iedere ochtend aan je, heb zoveel geleerd in die tijd.’ Wat hem destijds het meest geholpen had? ‘Hardop zeggen wat ik in mezelf amper durfde te denken.’ Dat herken ik ook bij andere klanten. In hun hoofd is het een wirwar van gedachten die om voorrang worstelen maar geen aandacht krijgen. Er is genoeg werk te doen, hier heb ik nu geen tijd voor, ga weg. Ik hou de spiegel voor: Wat is er loos? Wat wil je écht? Waar ben je bang voor? Hij zei toen voor het eerst hardop, dat hij van die loden last van verantwoordelijkheid af wilde. Hard werken was geen probleem, daar hield hij van. Het gevoel de kar alléén te trekken, dat de zaak ineen zou storten als hij stopte met dat harde werken, dát hing als een molensteen om zijn nek. Maar hij kon zijn partner toch niet laten stikken!

Natuurlijk heeft Rob ‘aan zichzelf gewerkt’ zo dat heet. Geleerd situaties ook anders te benaderen, de altijd aanwezige drang naar perfectionisme te relativeren, te investeren in ontspanningstijd. Rob werd er wel sterker van maar de situatie op de zaak veranderde nauwelijks, ondanks alle beloften daar. Een paar weken ging het beter. Maar al gauw was iedereen weer terug op ‘standje normaal’ en droeg Rob die last weer alleen.

Tot hij besefte: Hoezo: ik kan mijn partner niet laten stikken? Laat hij mij niet stikken dan? We gingen het nu toch echt helemaal anders doen? Er verandert niet, nul, nada. Hoe belangrijk ben ik dan? Hoe loyaal is hij aan mij? En ineens voelde Rob pas goed het gewicht van wat hij al die jaren had gedaan iedere dag, elke avond en alle weekenden. Op dat moment ging de interne knop om. Hij stapte uit de zaak.

Zijn droom had hij al verwoord tijdens onze gesprekken. Zijn eigen zaak starten was formaliteit. Die stap was niet de moeilijkste. Er was ook duidelijk vraag naar zijn expertise. Het loskomen van het oude bedrijf, van zijn business partner, dát was zijn grootste uitdaging geweest. Het conflict in Rob zelf: zo kon je iemand toch niet laten stikken?

Er is inmiddels een andere business partner in het bedrijf. Rob heeft zijn opvolging zelf geregeld. Zijn eigen zaak loopt als een trein. En kijk hem nu: hij blaakt van gezondheid en zelfvertrouwen. Hij is baas over eigen tijd en bewaakt zijn caseload op basis van de signalen die hij heeft leren herkennen tijdens de (bijna-)burn-out. Hij doet wat hij wil, waar hij zelf voor kiest én wat hij aankan. Hij investeert in ontspanning en privé tijd.

Hij leeft weer.