Wat (of wie) ben jij?

Laatst zag ik een aflevering van ‘Bed & Breakfast’. De deelnemers stelden zich aan elkaar voor, hoe heetten ze en wat deden ze? Het ging zoiets als: “Ik ben Bert en ik ben accountant.” “Ik ben Trudy en ik ben tandartsassistente.” En toen kwam “Ik ben Pieter en ik ben afgekeurd.” Huh? Wordt dat nog steeds gezegd?

Afgekeurd

Als in: ik kan niks meer, ze willen me niet meer hebben. Als een gehele status, nergens meer goed voor, kan niks meer, total loss, ga maar op de schroothoop liggen. Dat hij nog wel degelijk wat kon was aan de B&B trouwens duidelijk te zien: de boel was puik opgeknapt en het bedrijfje draaide als een tierelier met Pieter in de ontbijtkeuken.

Op zoek

Een werker identificeert zich vaak met het werk dat ie doet. Zo hoorde ik van een drukke moeder met 4 opgroeiende kinderen: “Oh, ik ben thuis, ik doe niks.” Hoezo niks?! Alsof het gezin draait zonder haar inzet en management. Zijn we wat we als werk doen? We zijn zoveel meer. Ja, gedurende de werkdagen heb je een rol en die heeft een naam. Duidelijk voor de omgeving om te weten ‘waar jij van bent’. Maar bèn je dan alleen maar wat je doet?  En wat ben je dan als die rol vervalt?

Wat ben jij?

Mijn man zegt: “Ik ben pensionado.” Gelukkig is hij veel meer dan dat, zeker voor mij. Een oud-collega loopbaanadviseur noemde zichzelf “CV-monteur”. Als ik mijn LinkedIn contacten doorscroll zie ik ook meestal een beroep met hier en daar een uitzondering. Dat zijn de mensen die marketinglessen hebben gehad en meer profileren wat ze voor je kunnen betekenen. Met allemaal een foto erbij die gemiddeld 20 jaar geleden genomen is, rimpelloos en een fiks aantal kilo’s minder. (Zou LinkedIn een programmaatje achter moeten zetten: automatische foto update naar anno-nu.)

Keus of gedwongen?

Als ik een spoor-2 begeleid is dat de zoektocht: wat kan er wel? Ondanks beperkingen zijn mensen in staat andere dingen te doen. Dat is een leuke en soms spannende zoektocht: wie ben ik, wat wil ik en hoe ga ik daar komen. Als het een loopbaantraject is wordt de tocht vrijwillig ingestoken en genieten mensen van de reis. Als het een spoor-2 traject is moeten ze noodgedwongen op reis en dat voelt als dwang en niet vrij. Het afscheid nemen van de oude bekende rol, de oude ‘ik ben’, is moeilijk en vol emoties. Eerst loslaten, dan zoeken, dan iets nieuws beetpakken. Ik benoem dat stukje niemandsland tussen je oude rol en je nog onbekende nieuwe werk als: Je bent nu even padvinder, zodra je het pad hebt gevonden ontwikkel je naar die nieuwe rol.

Hoe ik mezelf omschrijf? Dat is een goede vraag, ik ben er nog niet uit. (Kom ik er ooit uit?) Op werkgebied noem ik mezelf een omnivoor omdat ik zoveel leuk en interessant vind. Maar dat verkoopt natuurlijk niet. Mijn werk heeft te maken met mens en werk en levensgeluk. En met vrij zijn. Don’t fence me in, ook niet in slechts één rol.